Odeszła jedna z ikon Wągrowca – Gustawa Patro. Jestem pewien, że kojarzy ją większość wągrowczan, jeśli nie wszyscy. Kiedyś często widywana w charakterystycznym stroju pałuckim, a później, mimo sędziwego wieku, na spacerze. Wsparta na dwóch kijkach, maszerowała. Najpierw dziarsko, po całym prawie Wągrowcu. Później coraz słabiej, blisko domu na Mickiewicza. Spacer po ukochanym mieście było dla niej jak tlen, organicznie potrzebny. I było pewne, że póki sił jej starczy, to na niego pójdzie, choćby taki najkrótszy.
Nie pamiętam kiedy widziałem ją ostatni raz. Pewnie kilka tygodni temu. Ale pamiętam co innego. Pamiętam jak kilka lat temu na Rynku próbowała sprzedawać swoje książki. Zwróciła mi na to uwagę jedna z wągrowczanek. Mówiąc: „Jak to?! Tak zasłużona dla miasta osoba w ten sposób musi sobie dorabiać?!”. I pamiętam jeszcze, jak w wywiadzie dla „Tygodnika” mówiła, że w Wigilię będzie sama. I mówiła o tym bez smutku, jakoś tak z tym pogodzona. Jakby to było coś naturalnego… A nie jest.
Niestety, mamy problem z pamięcią i godnym uhonorowaniem ważnych dla naszego miasta osób, gdy są już u schyłku życia. Spychamy je na margines, nie dostrzegamy, nie pamiętamy. Przypominamy sobie o nich dopiero wtedy, gdy już odchodzą. Teraz pewnie przeróżne władze opublikują w mediach jakieś nekrologi, może przyznają pośmiertnie jakąś nagrodę czy order. I odfajkowane.
Pani Gucia zmarła na oddziale paliatywnym. Jakoś nikt z oficjeli jej tam nie odwiedził. Ani tam, ani w mieszkaniu na czwartym piętrze bloku przy Mickiewicza (może wtedy by przyszła myśl, aby znaleźć dla niej mieszkanie na parterze?). Nie powiedział „dziękuję za to, co pani zrobiła dla pamięci o naszej przeszłości”.
Dla wszelakich władz mam przesłanie – każdy z nas przeminie, każdy kiedyś zostanie przeszłością, wspomnieniem. I tak traktujmy zasłużonych dla miasta, regionu, jak sami chcielibyśmy być potraktowani kiedyś.