Dokument z 22 grudnia 1381 roku wyznacza początek historycznych dziejów miasta.
Dokument z 22 grudnia 1381 roku wystawiony został przez opata klasztoru cystersów z Łekna Ewerarda, dla księdza Piotra: proboszcza w „Wangrovecz”. Mieszkańców tej miejscowości nazwano mieszczanami, co świadczy o tym, że ośrodek miejski już istniał. Nie znamy jednak dokładnej daty lokacji miejskiej. Zapewne doszło do niej niedługo przed wystawieniem dokumentu opata Ewerarda, ponieważ z jego treści wyłania się obraz miasta we wczesnym etapie organizacji.
Niemniej w 1381 roku był już tutaj drewniany kościół, młyn oraz pierwsze budynki mieszkalne i gospodarcze. Dalszy rozwój Wągrowca był możliwy między innymi dzięki położeniu na szlaku komunikacyjnym łączącym Poznań z Pomorzem. Natomiast odpowiednie warunki dla rzemiosła i handlu zapewnił przywilej królewski Władysława Jagiełły z 1393 roku, dający prawo do organizowania cotygodniowego targu i dorocznego jarmarku.
W tym samym okresie rozpoczął się proces translokacji klasztoru cystersów z Łekna do Wągrowca. Znaczenie i ranga miasta wzrastały w kolejnym stuleciu, dając podstawę do jego rozkwitu w okresie „złotego wieku”.
***
Już w najbliższych dniach ukaże się nowa publikacja dotycząca dziejów Wągrowca: „Taniec śmierci. Epidemie w dawnym Wągrowcu”, której wydanie zostało sfinansowane z dotacji celowej z budżetu miasta.
Źródło: wagrowiec.eu