Dokładnie 25 stycznia 1890 roku w Wągrowcu urodził się Kazimierz Bonowski.
Był powstańcem wielkopolskim, uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej, drukarzem, wydawcą „Gazety Wągrowieckiej” i wielu innych publikacji w okresie międzywojennym.
Kazimierz Bonowski urodził się 25 stycznia 1890 roku w Wągrowcu, syn Augustyna i Jadwigi. W latach 1904 – 1907 był terminatorem zawodu introligatora w Poznaniu, a następnie jako praktykant zawodowy przebywał w Berlinie, Lipsku i Hamburgu. W latach 1915 – 1918 służył w armii niemieckiej i walczył na froncie zachodnim. W 1917 r. był dwukrotnie ranny.
Z wojny wrócił 13 grudnia 1918 roku i rozpoczął działalność niepodległościową, polegającą na werbowaniu ochotników do Towarzystwa Byłych Żołnierzy. Wstąpił też do Rady Robotników i Żołnierzy na powiat wągrowiecki.
30 grudnia 1918 roku dowodził grupą powstańców, która opanowała dworzec kolejowy, a następnego dnia przystąpił do organizowania kompanii kulomiotów, obejmując nad nią dowództwo. Brał udział w walkach na Froncie Północnym, m.in. o Chodzież, Budzyń, Szamocin, Podstolice, Kcynię, Nakło i Rynarzewo.
Wraz z 4 Pułkiem Piechoty wyjechał na Front Litewsko – Białoruski przeciwko bolszewikom w stopniu podporucznika. Przy zdobywaniu Mińska 8 sierpnia 1919 roku został ranny, później walczył nad Berezyną, uczestniczył w szturmie na Bobrujsk, Świsłocz, Parycz, Jakimowską Słobodę. Wziął udział w ofensywie znad Wieprza i pozostał na froncie wschodnim aż do zawieszenia broni. Do rezerwy zwolniony 2 lutego 1921 roku na własną prośbę.
Rozpoczął własną działalność zawodową. Zaczął wydawać na zlecenie starostwa „Orędownik Powiatu Wągrowieckiego”. Również w tym roku rozpoczął wydawać własne pismo lokalne „Gazetę Wągrowiecką”, wychodziło do 1939 r.
W latach 1928 – 1938 wydawał też „Dziennik Narodowy”. Aktywnie uczestniczył w życiu społeczno – politycznym i gospodarczym, działał w różnych organizacjach i stowarzyszeniach: był radnym Rady Miejskiej w latach 1934 – 1938, prezesem obwodowym Towarzystwa Powstańców i Wojaków w latach 1928 – 1932, przewodniczył komisji rewizyjnej w Kole Śpiewackim, w 1930 r. i 1932 r. sięgnął po tytuł króla kurkowego w Bractwie Strzeleckim, pełnił różne funkcje w innych organizacjach.
Politycznie związany był ze Stronnictwem Narodowym. W 1939 roku opuścił Wągrowiec i osiedlił się w Łowiczu. Prowadził działalność w ruchu oporu; był łącznikiem AK. W sierpniu 1944 roku został aresztowany i przeszedł ciężkie przesłuchanie w łowickim gestapo. Uwolniony po wstawiennictwie żołnierza niemieckiego dotrwał w Łowiczu do stycznia 1945 r.
Po powrocie otworzył ponownie drukarnię, jednak w wyniku odniesionych obrażeń po gestapowskich przesłuchaniach zmarł 20 października 1945 r.
Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918 – 1921. Ożenił się w 1920 roku z Joanną Haławską, z którą miał cztery córki: Irenę, Krystynę, Gabrielę i Zdzisławę.
Źródło: Muzeum Regionalne w Wągrowcu